O PRACY TO POST, O PRACY! RODACY! ;)

Bez pracy nie ma kołaczy. Nie ma też ciuszków, kosmetyków i innych umilaczy życia doczesnego ;)

Skąd pomysł na tego posta?

Każdy ruch ze strony Was – Czytelników sprawia mi wiele radości :) Nie ważne czy to komentarz pod postem, mail z dziwnym pytaniem czy wiadomość na FB.. Odpowiadam na wszystkie, co akurat nie jest trudne, bo nie są to ilości „nie do przerobienia” :))))))))) Zresztą lubię kontakt z Wami :) Jako, że właśnie pada pytanie o to czy pracuję i gdzie – postanowiłam napisać kilka słów na ten temat.

Fakt, że takie pytanie padło, jest w ogóle zastanawiający.. Bo przecież... gro moich zdjęć na Insta opatrzone jest opisem „w pracy, po pracy, w drodze do pracy etc..” Może się mylę, ale chyba chodzi o to, że stereotypowo, osoba z niepełnosprawnością nie pracuje, bądź pracuje w domu (co dla wielu pracą nie jest :( nie wiedzieć czemu)...

Jednak...pisanie o tym żadną karą dla mnie nie jest :) Chętnie powspominam i opiszę Wam w skrócie (w skrócie? Hahaha kogo ja oszukuję!!) jak to się u mnie odbywa...

Pierwsza praca.

Prawdziwą etatową pracę rozpoczęłam zaraz po maturze... No dobra, raczej po ostatnich „wakacjach” :P (trza było solidnie uczcić zdanie egzaminu dojrzałości ;)))

We wrześniu poszłam na rozmowę kwalifikacyjną i dostałam pierwszą pracę jako....dyspozytorka centrali radiołączności! :D Brzmi dumnie, ale spokojnie - nie pracowałam w podziemiu, dla służb specjalnych :))))))))) Moim Pracodawcą była duża firma....taksówkarska :)

Tam nauczyłam się, że... kto ma mikrofon, ten ma władzę! :D Prawdziwa szkoła życia – ogarnięcie trzech telefonów, radia i ujarzmienie wszystkich Kierowców... ha! To było wyzwanie :) Podzielność uwagi wyszkoliłam do granic możliwości :) Naprawdę lubiłam swoją pracę, lubiłam dziewczyny z którymi przyszło mi dzielić „centralę”... no i Szefa, którego do dziś spotykam na swoim osiedlu (i są to zawsze urocze spotkania :)))))))))

Pracowałam w tej firmie trzy lata. Uwielbiałam fakt, że jestem dobra w tym co robię, że Panowie Taksówkarze zaakceptowali mój „cieniutki i brzmiący jak 10 latka głosik”, a Klienci dzwonili z pochwałami, że tak uprzejmie nikt ich nie obsługiwał nigdy :D

Były też pewnego rodzaju...utrudnienia zwiazane z pracą :) Fakt, że ją podjęłam (a co za tym idzie zaczęłam zarabiać) skłonił mnie do podjęcia studiów :D W końcu miałam czym zapłacić haha :) 

Czy składając na ostatnią chwilę papiery zastanowiłam się „jak dam radę” ?? Nie :P Kompletnie NIE!

I tak oto, pracując w systemie trzyzmianowym, ciągłym..świątki, piątki i niedziele.. zaczęłam studia zaoczne :) :) :) No teraz to mam uśmiech na twarzy, ale wtedy... masakra! Po nocce w piątek, jechałam prosto na uczelnię, po całym dniu wykładów wracałam na kolejną nockę do pracy.. Niedziela? Cały dzień na uczelni... I tak – co drugi weekend :D Efekt był taki, że zasypiałam na wykładach, niewiele kojarzyłam, okienka spędzałam zwinięta w kłębuszek na tylnym siedzeniu malucha koleżanki, odsypiając na uczelnianym parkingu :D :) :) Jak ja to przeżyłam? NIE WIEM. Ale co tam, fajnie było :P :)

Tuż przed zakończeniem studiów licencjackich, okazało się, że cóż... zostanę Mamą! :D Także, jeszcze parę miesięcy popracowałam i niestety – musiałam odejść.. Ale czego doświadczyłam – to moje!

Swoje miejsce na ziemi.

Po odchowaniu Maluszka na tyle, że mógł pójść do przedszkola – postanowiłam wrócić na rynek pracy. Jako, że moje zdrowie uległo pogorszeniu – obawialam się tego powrotu, bałam się, że nie dam rady, będę musiała zrezygnować...że zwyczajnie ZAWIODĘ..

Asekuracyjnie – zatrudniłam się w firmie, która przyjmuje do pracy osoby z orzeczoną niepełnosprawnością (pierwszy raz posłużyłam się tym dokumentem).. Szukałam miejsca, gdzie Pracodawca będzie „znał temat” :)

Firma była duża, zajmowała się usługami. Ja zatrudniona zostałam w dziale HR :) Wtedy jeszcze bardziej przez przypadek – nie był to mój świadomy wybór... Wówczas nie wiedziałam, że „branża” ta stanie się moim konikiem :)

Na korzyść działał fakt, że dział HR w tej firmie – dopiero powstał i byłam jednym z pierwszych jego pracowników. Tworzyliśmy strukturę, procedury i zespół, który obsługiwał oddziały w całej Polsce :) Taka praca „od podstaw” pozwoliła na szybki rozwój i co najważniejsze na zdobycie cennego na rynku pracy – doświadczenia :) :)

Mimo uciążliwych dojazdów (dwoma autobusami), bardzo lubiłam to co robię – kontakt z ludżmi, możliwość rozwoju (szkolenia, umożliwienie zrobienia prawo jazdy, współpraca z naprawdę ciekawymi firmami)... Temat tak bardzo mi się spodobał, że po 7 latach od „licencjata” postanowiłam zrobić „magistra” :D Syn poszedł do pierwszej klasy – mama też :D

Poszłam za ciosem i na Psychologii Zarządzania w Organizacji napisałam pracę właśnie z Zarządzania Zasobami Ludzkimi....gdzie rekrutacja to był nr 1 :)

Z firmą rozstałam się po ok 4 latach.. Sama o tym zdecydowałam. Wiele się tam zmieniło i zmiany te, kłóciły się niestety z moją „polityką sumienia” :)

Odeszłam. I naprawdę tego nie żałuję :)

Praca Dziś.

Niedługo po odejściu znalazłam pracę w innej – dużo mniejszej firmie. Oczywiście jako spec. do spraw rekrutacji :D Jakby inaczej :) Zajmowałam się głównie poszukiwaniem pracowników z niepełnosprawnością dla różnych firm :D

Za jeden z takich projektów aktywizacji osób z najwyższym stopniem niepełnosprawności zostałam uhonorowana tytułem Lady D. w kategorii Aktywność Zawodowo (chwalę się, a co :P :P )

To też zaowocowało zaangażowaniem się w pracę w Biurze Poselskim, jako asystent społeczny.. Zajęcie nie dochodowe, ale bardzo bogate w doświadczenia, jakich pewnie nigdy nie miałabym okazji być udziałem... Bardzo cenny czas w moim życiu i wielu cudownych Ludzi, których miałam zaszczyt poznać :)

Obecnie już drugi rok pracuję w innej firmie usługowej, zaczęłam także jako Specjalista ds Rekrutacji ;) Ale życie napisało swój scenariusz i pojawiła się potrzeba przejęcia całego „biura”.. Zamiast znaleźć kogoś na to miejsce – podjęłam wyzwanie i stanowisko objęłam sama :) Jak zwykle niewiele się zastanawiałam, ot, po prostu nie przyjmowałam do wiadomości, że mogę nie dać rady :)

I tak oto pracuję do dziś :) Jest co robić, często-gęsto tonę w papierach, odbieram milion pięćset telefonów...ale....czuję się potrzebna, czuję, że moja praca ma wartość...i nie wyobrażam już sobie siebie jako bezrobotnej ;)

To tak po krótce historia mojej „ścieżki zawodowej”. Sytuacja osób z niepełnosprawnością na rynku pracy jest dosyć trudna. Owszem pracodawcy zatrudniając takiego pracownika otrzymują dofinansowanie od Państwa.. Ale niestety – czasem więcej z tego problemów (dla pracownika) niż korzyści.. Jest to jednak temat długi i raczej na osobnego posta :)

Trzymajcie się ciepło, pracujcie lekko :)