MARZENIA, TE DUŻE I TE MALEŃKIE... ;)

O marzeniach post ten będzie... 

Jakiś czas temu wspomniałam w poście o tym, że marzyłam o kosmetykach z  LUSHa…  Potem gdzieś przeczytałam , że „w internecie jest pełno pustych dziewczyn, które marzą o kosmetykach”… i choć nie były to słowa skierowane do mnie… Poczułam potrzebę rozwinięcia myśli…

Taki już ze mnie typ, że już od wczesnego dzieciństwa dużo marzyłam. Wyobrażałam sobie, że jestem panią nauczycielką (!), że mieszkam w pięknym pałacu… a jako nastka, że przyjeżdża pod mój blok przystojny Antonio i mówi, że jestem najfajniejszą dziewczyną jaką zna :D :)  Tych „wizualizacji” było dużo więcej, ale zabiorę je ze sobą do grobu, bo to istne "żenuła" ;) :)

Z czasem… trochę zmieniłam podejście do życia i tego czego pragnę… 

Postanowiłam, a może bardziej intuicyjnie przestałam marzyć o … niemożliwym! Jako mała dziewczynka pierwsze co mówiłam, gdy ktoś pytał mnie o to o czym marzę – odpowiadałam, że chcę być zdrowa. Naturalne 

i przez długie lata oczywiste. Dziś… absolutnie nie jest to moje marzenie. Owszem fajnie by było, ale nie ma co się oszukiwać – nigdy, nikt nie wyprostuje mi kręgosłupa (co spowodowałoby eliminacje całej reszty problemów zdrowotnych).  Nie będę wysoką laseczką ;) Ja to wiem i właśnie dlatego absolutnie o tym nie myślę.

Dlaczego? Bo szkoda mi energii, szkoda mi dobrego humoru i radości życia – na wzdychanie do niemożliwego. Po co? Po co liczyć na coś, co nie nastąpi.  Zadręczać  i być permanentnie  rozczarowanym? To już lepiej marzyć o wygranej w totolotka (pod warunkiem, że się w niego gra :P)

Owszem – marzę o sprawach ważnych. Chciałabym doczekać, aż mój syn założy rodzinę (oby nie   

w wieku 16 lat, olaboga!!!!), chciałabym możliwie jak najdłużej pozostawać w dobrej kondycji zdrowotnej (nad czym pracuję, samo się nie zrobi :P)

Ale gdzieś obok myślę o takich marzeniach, które są możliwe do spełnienia, choćby po to, żeby czerpać radość i satysfakcję z tego, że coś się udało. Gdzieś tu zahaczamy o źródło tego mojego, dziwiącego wszystkich, optymizmu..  Cieszę się małymi drobiazgami, nie aspiruję do niemożliwego.. ale też naprawdę doceniam to co mam.. 

Zawsze chciałam dzielić się swoją radością życia – i co? I proszę! Dziś mam taką możliwość – blog, instagram…i  to z ludźmi, którzy chcą TO czytać i oglądać!  Chciałam mieć przy boku kogoś wyjątkowego… nie przestawałam wierzyć, że mam coś więcej (poza opakowaniem) do zaoferowania  drugiej połowie  – i trafiłam na kogoś, kto to docenił i odkrył (nie obyło się bez błędów :P ) Chciałam spełniać się w pracy – poczekałam, postarałam się…aż udało mi się znaleźć miejsce gdzie moje zaangażowanie ma sens i jest doceniane..  I tak można by wymieniać..

Porażki też były. I bardzo dobrze, że były! 

Po każdej wiedziałam, czego unikać i nieskromnie powiem – po każdej jestem mądrzejsza :D A to zawsze wartość dodana J :P Zresztą – tak już mam, że ran się staram nie rozdrapywać.  Ktoś okazał się podły, źle mnie potraktował… trudno, przegryzę, pocierpię   

i … idę dalej. Życie mam jedno i to całkiem fajne, żeby tracić czas na ludzi, którzy próbują je za wszelką cenę zniszczyć i obrzydzić :)

No to chyba tyle, co chciałam napisać.. Mam nadzieję, że będą osoby, które sobie pomyślą… że może ich życie nie składa się tylko z porażek, że dostrzegą te pozytywy (które przecież z pewnością są!), że przestaną spalać się, próbując dosięgnąć niemożliwego..

Tego Wam życzę – wszystkim! :*