TOLERANCJA :) CZYLI MOJE OKO NA POWAŻNE SPRAWY..

Dlaczego nie mówimy o tym co nas boli otwarcieeeeee...?

Bo nie. Bo zaraz zdepczą i wykorzystają ;)

Ale ja nie o tym... Tak mnie natchnęło na poważne tematy... Bo choć nie wyglądam i raczej na co dzień radosna ze mnie osóbka, to prawdę mówiąc należę do bardzo poważnych osób :) I takie rozmowy szczerze sobie cenię.. Na szczęście jestem też elastyczna (nie, nie fizycznie! Co to, to nie :P) i potrafię popaść w stan „głupawki”, tak samo często jak zgłębiać tematy ludzkiej egzystencji ;)

Dlaczego tolerancja?

Bo z jej przejawem, lub jej brakiem spotykam się na co dzień...

Ot, taka sytuacja „z życia wzięta” - Ola w supermarkecie ;) I biedna starsza Pani, która prawie uszkadza sobie kark – obracając się za mną.. Szkoda mi kobiety, to się może skończyć kołnierzem ortopedycznym! Zero troski o własne ciało – ale luzik – grunt, że ciekawość zaspokojona :) Zawsze jakiś plus ;)

Dziś takie sytuacje mnie raczej bawią... Etap pokazywania języka mi minął (tak, taka byłam niegrzeczna ;) Na swoje usprawiedliwienie dodam, że była to „dobra rada” mojej babci, którą wkurzali gapiący się ludzie ;)) Tak więc dziś – język schowany na miejscu właściwym..

Ale czasem zdarzy mi się wspomnieć czasy „podstawówki”.. Tak już mam, że kiepskie momenty, automatycznie mi umykają, nie chcę o nich pamiętać...i zapominam (a skleroza to moje drugie imię, także ciężko nie jest :P), ale bądź co bądź przyznać muszę, że zdarzało mi się wracać z płaczem do domu... Bo ktoś przezywał, ktoś wykorzystał moją słabość...

Ja nie mówię, że miałam „gorzej”, bo jednych wyzywali od grubasów, a mnie od krzywych ;) Każdy miał swoją etykietkę.. Ale trudno było zwalczyć to poczucie niesprawiedliwości.. Szczęściem w nieszczęściu moje poczucie humoru i swego rodzaju „przebojowość” wzięła górę i suma summarum źle nie było ;)

Może się teraz komuś narażę, ale sęk w tym, że nie brak tolerancji dla osób niepełnosprawnych. Nie. Jednak ta empatia w nas jest. Problem w tym, że ja nie czuję się niepełnosprawna. Ja jestem inna :D Optymistycznie napiszę – oryginalna! :D :)

Wszystkie funkcje u mnie zachowane, zmysły w normie... wszystko gra. Teoretycznie. Ale – cóż, nie wyglądam. Mój kręgosłup postanowił sobie powędrować to w lewo, to w prawo – zamiast piąć się w górę ;) I tak oto ukształtował dziwną, poskręcaną – niewiele odstającą od ziemi sylwetkę ;)

Z tego samego też powodu, nigdy nie martwiło mnie moje zdrowie – nigdy! Serio – problemem to moim nie było.. Dużo więcej uwagi skupiły sobie problemy typu „czy mnie nie zdepczą na dyskotece”? Haha, nie zdeptali ;) Nie będę robić z siebie super hiper odważnej – zawsze w każdej nowej sytuacji, w każdym nowym otoczeniu, przy „pierwszym” wejściu..miałam stresa.. Taką wewnętrzną obawę – czy nie będzie reakcji, która mi podetnie skrzydła. Ale jako, że....wszędzie najpierw wchodził wyszczerzony uśmiech...a potem dopiero Ola – to niewiele było tych „przykrych” reakcji..

Mimo tego, że mój osobisty „freak show” towarzyszył mi od zawsze, towarzyszyły mi także cudowne osoby.. Chyba byłoby wielkim nietaktem, nie wspomnieć o „Ekipie” z czasów licealnych.. Czyli paczce dziewczyn, z którymi przy okazji każdej urodzin – spotykamy się do dziś.. Maturę pisałam w 2000 :D Nie trudno policzyć ile to już lat.. Zmieniłyśmy się, zostałyśmy matkami, żonami, kochankami...;) ale nasze babskie spotkania to jak Święta.

Czemu o tym wspominam przy okazji tematu tolerancji? Bo zawdzięczam im coś wyjątkowego... Pewnie nie świadomie, pewnie „z automatu”, ale okazały mi tolerancję absolutną. Nigdy, ale to nigdy nie czułam się inna... Oczywiste było, że tam gdzie one – tam ja. Dyskoteki, wypady „za miasto”...imprezy domowe.. Nikt się ze mną nie cackał, żadnej taryfy ulgowej.. ;) ;)

Wtedy to było takie...normalne.. Dziś wiem, jak cenny to był czas, ile dał mi poczucia własnej wartości, ile dodał odwagi i dał to fajne uczucie, że się „wyszalałam” :)

Szczerze to doceniam, tym bardziej widząc co dzieje się dziś.. Młodzi ludzie są odrzucani, za to, że są otyli, rudzi...albo z biednej rodziny.. Może fakt, że urodziłam się 33 lata temu, nie dało mi szansy skorzystać z rozwiniętej medycyny, ale naprawdę nie chciałabym się urodzić w „tych czasach”. Co to, to nie. Dziękuję. Dziś powierzchowność to podstawa. Przepadłabym z kretesem.. Tak jak „przepada” wiele młodych ludzi, którzy odbiegają od „normalności”.. I najgorsze jest to, że przyzwyczajone do chowania się za monitorem komputera, są zbyt słabi, żeby się bronić, żeby stawić światu czoło... Strasznie to przykre..i trochę przerażające..

Na lewo i prawo trąbi się, że jesteśmy coraz bardziej tolerancyjni. Cóż, ja się z tym nie zgadzam.. Ok, wiele chorób, niegdyś ukrywanych przed światem (jak choćby choroby psychiczne), teraz wyszło na światło dzienne i już nie dziwią... Ale wygląd jest napiętnowany. Jest gorzej, niż było. Ja tę presję też czuję, choć wiadomo, na obecnym etapie życiowym, już nie muszę się podobać innym ;) Ważne, że podobam się sobie ;) Staram się dobrze wyglądać, choć doskonale wiem, że nawet w najpiękniejszym ciuchu, nie będę wyglądać tak samo dobrze, jak osoba o „prawidłowej” figurze.. Trudno. Czy to powód, by się nie stroić? Pfff, no na pewno :P :P :P ;)

Eh, jak typowa baba zaczęłam od poważnych tematów, a skończyłam na ciuchach ;) No, ale w końcu jestem babą, nietypową, ale zawsze babą ;)

O zdrowiu dyskutować nie będę.. Nie ma o czym... Dzięki swojemu przeświadczeniu, że mój główny problem to wygląd a nie zdrowie, nie widziałam powodów, dla których nie miałabym np. zostać matką. Zaryzykowałam, sporo zaryzykowałam.. Nie obyło się bez nieodwracalnych szkód, ale... Nie ma większego i piękniejszego powodu do życia.. Rodzina w komplecie.. i tak sobie żyję... I naprawdę... fajne to życie jest! ;) :) :)

Trzymajcie się ciepło ;) :*