ŻYCIE CHOĆ PIĘKNE, TAK KRUCHE JEST....

Pradziadek z Szymonkiem

Wczoraj, w Barbórkę zmarł mój dziadek. Być może uznacie to za przesadę – za zbyteczne epatowanie prywatą.. Ale cóż. Mam potrzebę napisania o tym.. 

Zresztą ten blog z założenia ma być PRAWDZIWY. Na tą prawdziwość i szczerość totalną ciągle pracuję – to nie łatwe pisać o sobie..wiedząc, że czytają to, nie tylko przychylne i życzliwe osoby..

Mam ochotę powspominać, tak na świeżo – wiem, że kiedy przeczytam to „za jakiś czas”, będzie to krzepiące..

Dziadek, był jedynym dziadkiem jakiego „fizycznie” miałam. W sumie, nie żadna kryształowa osoba, typowy facet ;) Ale są sytuacje, które z rozczuleniem wspominam..

Przez dłuuuugie lata był wierny pracy kopalni (co przypłacił właśnie chorobą zawodową)       i jak przez mgłę pamiętam, że jako chyba 4 latka (max), chodziłam z babcią na spacer...pod kopalnie. Stałam tam i czekałam, aż dziadek „wyjedzie”. Pojęcia nie miałam wtedy, co to oznacza, ale było to takie fascynujące – to oczekiwanie ;) :) Sama świadomość wtedy, że pracuje POD ZIEMIĄ, była dla mnie czymś niesamowitym! Zawsze się dziwiłam, że wychodzi z pracy taki czysty hahaha ;)

Jako wędkarz, całe wakacje, praktycznie dzień w dzień dziadek spędzał „nad jeziorkiem”. Wiąże się z tym „wyjątkowa” historia. Zawsze jak wracał, przywoził mi coś „od zajączka”.. Najczęściej była to kanapka ze smalcem i szynką, albo salcesonem.. hahah Poważnie! 

Dla małej dziewczynki, była to raczej mało smaczna przekąska, ale zajadałam jak szalona. Sama z siebie się śmieję, ale ja AUTENTYCZNIE wierzyłam, że mój dziadek – bohater, spotyka w lesie, nad „jeziorkiem” (tak zawsze nazywał stawy, w których łowił) zajączka! Praktycznie dopiero po latach, doszłam do mądrości, że tu chyba coś nie tak.. Że te „prezenty” od zajączka, to pozostałości po prowiancie, który babcia szykowała dziadkowi na wędkowanie ;))) Nie wiem ile lat wtedy miałam. Ale zdecydowanie – mało! Ogólnie wakacje u babci kojarzą mi się z fruwającymi po całej kuchni rybimi łuskami (karpie babcia oprawiała z prędkością światła i precyzją chirurga), zabawą dwoma białymi pęcherzami z powietrzem (kurcze nie wiem, to chyba pęcherzyki żółciowe ryby).. hehe Pewnie teraz myślicie sobie „fuuuuuuuuj”. Ja też – teraz. Ale jako dziecko, mimo że byłam małą słodką dziewczynką – znajdowałam 15 centymetrowe glizdy... i pękałam z dumy przynosząc je dziadkowi (w rękach) – jako przynętę.. haha

Wspominam też jeszcze jedną historię – święta Bożego Narodzenia, ja standardowo -        

- u dziadków :) Po kolacji wigilijnej, babcia mnie wygoniła „myć ręce” - zamknęła salon, zgasiła światło i otwarła okno, żeby wywietrzyć.. Jako, że ciągle czekaliśmy na „dzieciątko” - dziadek postanowił się ubrać i wyjść go poszukać :)))))))) Chciało mu się <3 

A ja z babcią, stałyśmy w oknie – i wyglądałyśmy na dziadka, który spacerował z lewej na prawą i z rezygnacją rozkładał ręce, że dzieciątka nigdzie „nie ma”. Wrócił do domu – trudno – idziemy, zapalić choinkę, włączyć tv... Może nie zasłużyłam. 

Wchodzę do pokoju a pod choinką.... prawdziwe drewniane sanki!!!!!!!! Dacie wiarę, że do dziś pamiętam jaka byłam szczęśliwa?! Ok, ok... wiem, że jak myłam ręce to prezent wyskoczył z szafy, wiem.... Ale wtedy nie wiedziałam. Dlatego cudnie jest być małym, naiwnym dzieckiem :)

Eh, warto było tworzyć tego posta... Nie widzicie tego, ale mam uśmiech na twarzy :) Fajnie tak powspominać. Przykro mi, że Dziadek odszedł, ale zostaną miłe wspomnienia.. Zawsze będzie mi się kojarzył z karpiami, niebieskim honekerem (trabantem), prażonym ryżem (używał go jako przynęty i notorycznie mu go podkradałam) :) i z wielką torbą z cudeńkami... spławikami, haczykami i innymi gadżetami..

W poniedziałek pogrzeb.. wiem, że nie będzie lekko...ale muszę być twarda – dla babci, która po 50 latach małżeństwa została sama.. A kocham ją najbardziej na świecie..

Trzymajcie się – mam nadzieję, że nie zdołowałam Was tym postem. Chciałam, żeby był pozytywny – taka autoterapia... Czasem trzeba...