SZLACHETNE ZDROWIE....

Musiałam, po prostu musiałam napisać tego posta…  Ogólnie nie mam zwyczaju mówić o sprawach tak pesymistycznych jak choroby – sami wiecie, mimo, że mi towarzyszą od zawsze – nie są pępkiem mojego wszechświata :)

 

Mam kryzys. Kryzys zdrowotny. Moi InstaFollowers już wiedzą – przyplątało się zapalenie oskrzeli. W zasadzie nie jest to koniec świata. Oj, antybiotyk, syropek i kocyk i po sprawie! No właśnie z tym, że nie w moim przypadku..

Bardzo kiepsko się czuję, nie tylko fizycznie, ale i psychicznie – gdzieś z tyłu głowy czai się najzwyklejszy strach. Dlaczego? Równo dwa lata temu historia była podobna i niestety przykre wspomnienia wróciły.. 

Wiem, że znacie mnie już troszkę i wiecie, że jestem Naczelną Optymistką Kraju ;) Mam dużo radości w sobie, pozytywnej energii (właśnie! energii) i że wszędzie mnie pełno. Niestety tak to już u mnie wygląda – czerpię garściami z życia, ale są momenty kiedy wszystko się zatrzymuje i moje życie… jest po prostu zagrożone. Raczej o tym nie mówię (bo po co?), ale mam przewlekłą niewydolność oddechową. Na co dzień oznacza głównie, że szybciej niż przeciętny człowiek się męczę. Próg wysiłkowy u mnie wypada bardzo, bardzo nisko …(podobnie jak wzrost, haha), ale poza tym – daję radę! :)

 

Jedynie w takich właśnie przypadkach – kiedy pojawia się infekcja, wszystko odbywa się ze zdwojoną siłą. Tak jak pisałam wcześniej – dwa lata temu, w lutym, przeziębienie z prędkością światła zmieniło się w zapalenie płuc. Po trzech dniach brania antybiotyku, wylądowałam w szpitalu… na oddziale OIOM, pod respiratorem. Kiepsko było i nie zanosiło się, że będzie lepiej..  Jednak, mimo, że nieprzytomna…to jak zwykle – WALCZĄCA J Cóż, kocham życie jak mało kto i nie dam go sobie tak łatwo zabrać ;))))))))) Oj wiele razy usłyszałam z ust lekarzy, że mam bardzo silną wole życia…  No i znowu wylizałam się          i wróciłam do formy.. :)

 

No i niestety znowu mnie dopadło. Wczoraj myśli miałam raczej pesymistyczne, bo poprawy nie było żadnej.. Dziś jest trochę lepiej, bo widzę małą, maleńką poprawę i jest szansa, że się wykuruję bez większych sensacji..

Ale w sumie jaki był cel pisania tego posta? Wczoraj był kryzys największy. Jak wiecie – wrzuciłam informację o chorobie na Insta… i muszę przyznać, że przyszło mi się nawet trochę wzruszyć.. Pofrunęło do mnie tyle ciepłych słów, życzeń zdrowia.. – do końca dnia spływały kolejne.. Może dla „znanych” blogerek, youtuberek to normalne – pod postem po 300 komentarzy, nawet nie sposób na nie odpisać (a przynajmniej tego nie robią ;)))), ale mnie to rozczuliło.. Wiadomości, komentarze od osób, które …..np. nigdy się nie udzielały – ot, obserwowały moje konto, cichutko, ukradkiem ;) Okazało się, że dla nich i wielu osób    „z sieci” moja osoba nie jest obojętna. Bardzo to doceniam i szczerze dziękuję.. Potraficie dodać otuchy, oj potraficie :))))))))))))))

Dzięki za to, że jesteście :) <3

Pozdrowienia spod kocyka :)

OLA – Kobieta Walcząca hihi !!!